Μαντινάδες - κρητικά δίστιχα σε 15ασύλλαβο στίχο

Προσθέστε στο σχόλιο δικές σας μαντινάδες

Η ρίζα θρέφει την κορφή η ρίζα την ξεραίνει κι ας βρίσκεται χωστή στη γης και καταφρονεμένη.(Θ. Ρηγινιώτης)

Υγραίνει λεν ο ήχος τση των αμαθιών την άκρη, 
γιαυτό και την εκάμανε τη λύρα σαν το δάκρυ.

Άφησμε να σε μυριστώ άσπρο μου μανουσάκι 
φτερά να βγάλω να πετώ σαν το περιστεράκι.

Τη νύχτα έχω συντροφιά
γιατί κι αυτή 'ναι μόνη
ο γης τ'αλλού τον πόνο του
λέμε και ξημερώνει.

(Tσουντάκης Γαβριήλ)

Φεγγαρι μου κι οντε θα βγεις τη Κρητη να αγκαλιασεις,
παρε απο τα καλλη τση στο κοσμο να μοιρασεις!

Ποιος είδενε αετό ποτέ
στον κάμπο να φωλέψει
και μερακλίδικη καρδιά
στα πλούτη να ζηλέψει

Τα κάλλη ξεθωριάζουνε, τα πλούτη καταλυούνται
Η αρχοντιά και η τιμή μόνο διατηρούνται !

Προσωρινή και ψεύτικη ειν' η ζωή ετούτη, γιαυτό μη σε θαμπώνουνε τα κάλλη και τα πλούτη.(Σημισακογιώργης)

Με κόπο και υπομονή  πλούτη μπορείς να κάνεις 
μ' ανε σου λείπει η ανθρωπιά πάφτωχος θα ποθάνεις.

 Τα πλούτη για τον άνθρωπο δεν είναι η καταδιά του, μα τα καλά αισθήματα που κρύβει στην καρδιά του.(Σημισακογιώργης)

Πλούτη και νιότη χάνονται κι η νιότη μπαταλεύει, 
μονάχα μια καλή καρδιά στον κόσμο τούτο μένει.

Μην του ζηλεύγεις του κισσού μόνο πως βλαστοσέρνει, 
μουδέ μυρίζει μουδ' ανθεί μουδέ καρπό δε δένει (Σημισακογιώργης)

Πώς να σε βρω που και να δω τα ζάλα σου στη στράτα, 

ο στεναγμός μου γίνεται αέρας και χαλά τα.

Η λεβεντιά  'ναι μια πληγή που πάντα αίμα τρέχει,

Θέ μου και πώς την εβαστά εκείνος που την έχει!

Και με το αίμα τση καρδιάς Κρήτη ζωγραφισά σε

και σ' έκαμα στο μπέτη μου σταυρό και κρέμασά σε.

Σ' αυτό τον κόσμο γίνεσαι ότι έχεις αγαπήσει 

και παίρνεις προίκα σου στερνή αυτά που έχεις χαρίσει (Αποστολάκης -Χαΐνηδες)

Ποτέ σου μην περιφρονείς τα πρώτα σκαλοπάτια, 

γιατί εκεί πρωτοπατείς και βγαίνεις στα παλάτια.

Στάλα τη στάλα το νερό το μάρματο τρυπά το

εκείνο που μισεί κανείς γυρίζει κι αγαπά το.